woensdag 31 oktober 2012

Background Check

En op de derde dag... Was het tijd om iets over mezelf te vertellen. Het allerbelangrijkste om te vertellen is dat ik mamma ben, van mijn kleine meisje Liva. Liva is geboren op 15 juni 2012, dus ze is nu 4 maanden oud. Liva is de reden dat ik uit mijn bed kom 's ochtends (letterlijk, the girl has got to eat) en ze is voor een groot deel verantwoordelijk voor mijn algehele gesteldheid. Blije Liva = blije mamma, verdrietige Liva = gestreste mamma. Nu is ze over het algemeen het eerste, dus dat is voor iedereen fijn.  Vooral voor hoofdpersoon numero dos, Bernard, mijn liefhebbende echtgenoot en de beste pappa van de wereld. Met Liva en Bernard woon ik in een fijn huis (met een voor- en achtertuin, een zolder en een studeerkamer. Man, wat voel ik me volwassen!) in een fijne wijk waar onze twee schatten van katten de boel onveilig maken. Max en Mila heten deze doerakken, en als ware broer en zus gaan zij dan weer vechtend, dan weer plagend en dan weer liefkozend door het leven. Omdat ik me, dankzij de inspanningen van Bernard, volledig kan focussen op het moederschap (huisvrouw klinkt zoooo 1950), kan ik lekker veel tijd doorbrengen in dit huis. Ik vind het oprecht heerlijk dat mijn kleine meid niet van hot naar her gesleept hoeft te worden, omdat mams de hele dag achter een bureau door moet brengen. Ik besef me wel dat ik me in een ontzettend luxueuze positie bevind, dus om iets terug te doen voor mijn hardwerkende ventje, heb ik me toegelegd op het koken. Ik kan uren op het wereld wijde web rondstruinen, op zoek naar een nieuw recept voor Le Repas du Jour. Ik ben hier nog maar net mee bezig, dus ik ben nog niet erg goed of handig in de keuken. Maar, al doende leert men en oefening baart kunst. Mochten er recepten zijn die mij in het bijzonder bevallen zal ik ze hier posten. Als een real housewife heb ik ook het shoppen tot een kunst verheven. Alleen, omdat wij niet in Orange County wonen, ben ik een echte koopjesjager. De uitverkoop en outlets zijn mijn jachtgebied. Als echt meisjes-meisje valt ook mijn liefde voor 'getut' niet onder stoelen of banken te steken. Make-up, parfum, maskertjes en scrubsessies, ik houd ervan. Voorwaarde van al dit getut is dat het niet gepaard gaat met dierenleed. Het idee dat er konijntjes blind worden, omdat ik mooie donkere ogen wil, of vissen levend ontdaan worden van hun schubben, omdat mijn lippen mooi rood gestift moeten, gaat er bij mij niet in. Wel vind ik het erg lastig om te bepalen waar ik de grens trek. Ik probeer een keer of drie per week vegetarisch te eten, ik steun Peta en ik probeer andere mensen bewust te maken van wat ze kopen. Maar aan de andere kant houd ik wel van mijn (biologische) stukje vlees op mijn bord, vind ik leren schoenen toch lekkerder lopen en kan ik voor mezelf (nog) niet bepalen waar dan producten als honing en eieren bijhoren. Ik vertrouw erop dat ook dit soort wijsheden met de jaren wel komen.
Er valt nog veel meer te vertellen, maar het idee van een blog is geloof ik dat het in stukjes komt. Een boek over mezelf komt wel als ik beroemd ben en bijna dood ga. Dus voor nu; tot zover, tot morgen!

dinsdag 30 oktober 2012

Le repas du jour

Omdat ik nog een berg groente in de koelkast had liggen die, als ik er niets mee zou doen, weldra op de bodem van de groene container zouden belanden, moest ik wel koken. Het werd een voedzame, lauwwarme salade.

Men neme:
400 gr gedopte en in kleinere stukjes (van plm 3 à 4 cm gesneden) sperziebonen
200 gr in ringen gesneden prei (ongeveer 1 stengel)
250 gr spekjes
pijnboompitjes
citroensap
croutons
(citroen)mayonaise
chilipoeder

Kook de boontjes in ruim water in ongeveer een kwartiertje gaar. Je hoeft geen zout toe te voegen, want de spekjes zijn al zout genoeg. Bak de prei op hoog vuur in een eetlepel olie in een minuut of 5 gaar. Bak de spekjes op de manier waar jij van houdt (die van mij waren tussen zacht en uitgebakken in). Giet de boontjes af en spoel goed na met koud water. Mix de boontjes, de prei, de spekjes, een eetlepel citroensap en een eetlepel mayo met elkaar in een kom. Verdeel over de borden en schud hier nog wat (geroosterde) pijnboompitjes en croutons overheen. Hierna kan je er nog wat chilikruiden overheen malen. Lekker met brood met wat aioli.

maandag 29 oktober 2012

Spits

Door een speling van het lot heb ik ineens een blog. Ik lees al jaren verschillende blogs, variërend van fashion- tot lifestyle- en van beauty- tot kookblogs. Al een hele tijd liep ik met de gedachte rond om ook een blog te openen. Maar waarover zou dat dan moeten gaan? Moest ik er een labeltje op plakken? Ik houd van al deze bovenstaande dingen, waarom zou ik iets willen uitsluiten?!
Ik heb het type hoofd dat altijd overloopt van gedachten. In mijn fantasie heb ik hier al honderden recepten, foto's, adviezen en verhalen gepost. 't Is nog maar afwachten wat er in werkelijkheid allemaal van terecht zou komen, maar feit is, dat ik dit nu met plezier schrijf.
Tegen een vriendin zei ik al: de eerste zin is altijd het lastigst. Ook is dit al eens door mij op Twitter (@VeraVisser) gezet. Alle begin is ook écht moeilijk. Maar, vanaf de basisschool werd ons al geleerd; degene die de spits afbijt, wordt beloond. Als er een punt extra voor mijn spreekbeurt tegenover stond, ging ik wel als eerste voor de klas staan, geen probleem. (Leuk achtergrondweetje; het en de spits mag allebei. De uitdrukking komt uit de tijd dat men nog vocht met speren en lansen. De vechtenden die vooraan stonden werden letterlijk 'op de spits gedreven' om het voor de mensen achter hen gemakkelijker te maken. Zo, valt er ook weer iets leuks te vertellen op tante Betsies 86e verjaardag!)
Hoe het ook zij; de/het spits is eraf. Geen flauw idee wat hierna gaat komen. Misschien dat het lot nog verder met me wil spelen, ik ben er klaar voor.



Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...