Ik moet wat bekennen. Of eigenlijk, een echte bekentenis is het niet, want iedereen die mij een béétje kent is hier wel van op de hoogte. Toch wil ik het onderwerp weer eens aansnijden: Disney en prinsessen. Ik houd ervan. Ik houd van de magie, de schoonheid, het sprookje, de spanning, het feit dat je toch al weet hoe het afloopt omdat je de film al ongeveer 400 keer gezien hebt. Maar bovenal houd ik van het idee dat ik ooit een prinses zal zijn, met een mooie, gigantische jurk en een kroon op m'n krullen (kijk, dat allitereert toch al prachtig?!). Het punt is alleen, dat ik ondertussen ontzettend gelukkig getrouwd ben, met een heerlijke vent die ontzettend geen prins is. Oh, en ik ben al 23. Zou het dan niet eens klaar moeten zijn met die onzinnige sprookjes-prietpraat?
Ja en nee. Ja, 23 is al best oud om op een regenachtige woensdagmiddag naar Rapunzel te gaan kijken. Tevens is de kans dat ik een echte prinses word nogal klein, en het huidige prinsessen-dom is ook niet meer helemaal wat ik me ervan voorstel, denk ik zo. (Ik stel me ervan voor dat ik om de andere avond naar een bal ga, in prachtige haute couture. Overdag loop ik door prachtig aangelegde Franse en Engelse tuinen, pratend met de vogeltjes en eekhoorntjes.)
Maar, mijn hart maakt een sprongetje als ik de Disneytrein voorbij zie rijden.
Foto Tumblr
Defenitly with you!!
BeantwoordenVerwijderen