Over Liefde en Stress

Zo. Afgelopen maandag was mijn eerste werkdag bij de Heineken Brouwerijen. Het was hartstikke leuk, gezellig team, goede werksfeer, de hele rataplan. Het punt waar het mis ging ( dat is tenslotte waarom je dit leest, toch? Er is geen lol aan als altijd alles maar goed gaat.) was de ochtend vóór het werk. Mijn hersenen reageren raar op stress.

Mijn ochtend verliep ongeveer zo:
Om sevenhundred hours (bij dit soort belachelijke tijden ga ik over op legertaal, Spartaanse omstandigheden ;-) ) pakte ik kleine Liva uit haar warme bedje, met pyjama en slaapzakje nog aan, om nog even bij mij te drinken. Tot zover alles goed en wel, dit zit allemaal ingeprogrammeerd. Toen ging ik 'even snel douchen'. Ik had mijn haren de vorige dag nog gewassen, dus ik propte het even snel op een knot en sprong (lees: kroop bibberend) onder het gemalen water. Ik had vanaf hier nog ongeveer 3 kwartier de tijd om mijn trein te pakken. Dat is niet heel veel. Dus wat deed ik, al staande onder de douche? Eens even rustig bekijken wat precies de ingrediënten zijn van de douchegel van m'n vriendje. Terwijl mijn scrub introk (nee, dat hoeft inderdaad niet bij scrub) vroeg ik me af of er eigenlijk nog nare spulletjes zaten in de babyshampoo van dochterlief.

Goed, na deze douche, afgedroogd en wel, besloot ik eens te kijken hoe het er precies voorstond met mijn gezicht. Elk hoekje en plekje werd onderzocht, want ik kan toch niet gaan werken met een onontdekt puistje achter m'n linkeroorlel. Nadat mijn hele lichaam in de bodylotion zat, mijn gezicht ingesmeerd was met amandelolie en een serie make-upjes was de kledingkast aan de beurt. Thank God had ik de avond ervoor bedacht dat het misschien handig was vast het een en ander klaar te zetten en leggen, anders was ik nu nog aan het kijken welke onderbroek ik aanmoest. Goed, setje over m'n hoofd/billen en ik was zo goed als klaar met m'n uiterlijk. Alleen wilde ik nog brood smeren en eten, koffie drinken, iets meenemen voor onderweg en iets meenemen als lunch. En ik had nog ongeveer 5 krappe minuutjes.

Toen ik beneden kwam lag een aangeklede mademoiselle Liva zoet in de box te spelen met Simon de Leeuw (dit is een begrip in Huize O'Herne, Simon is het schattigste knuffelleeuwtje ooit!) op de eettafel stond een heerlijk afgebakken stukje Turks brood met ham én kaas en een dampend kopje koffie. Mijn hart maakte een sprongetje. Ondertussen hoorde ik Bernard vanuit de keuken; wil je ook nog een flesje jus mee naar je werk vandaag? <3